Mısra sonlarındaki ses benzerliğine uyak (kafiye) denir. Edebiyatımızda İslamiyet'ten Önceki Türk edebiyatından itibaren uyağın kullanıldığı görülür. Bu dönem edebiyatında genellikle yarım uyak kullanılmıştır. Bu dönemde şiirler sözlü olarak söylendiği için "kulak için kafiye" anlayışı esastır.
Divan edebiyatıyla bu
anlayış değişmiştir. "Göz için kafiye" anlayışına geçilmiştir. Bu
dönemde tam ve zengin uyak rağbet görmüştür. Çağdaş Türk şiirinde uyak serbest
şiir anlayışıyla beraber önemini yitirmiştir.
Başlıca uyak çeşitleri:
A. Yarım Uyak
B. Tam Uyak
C. Zengin Uyak
Ç. Tunç Uyak
D. Cinaslı Uyak
Ayrıca bakınız
Uyak Dizilişi-Örgülerine Göre Uyaklar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder